W 1922 roku botanicy amerykańscy N. L. Britton i J. N. Rose utworzyli nowy rodzaj Lobivia. Włączyli do niego wszystkie znane ówcześnie gatunki Echinopsis, które charakteryzowały się krótkim kwiatem.
Nazwa Lobivia jest anagramem słowa Boliwia - państwa, gdzie występuje największa ilość gatunków z tego rodzaju.
Pierwszy opisany gatunek z tego rodzaju to Lobivia pentlandii opisany w 1844 roku jako Echinocactus pentlandii przez Sir W. J. Hookera – botanika brytyjskiego
Rodzaj Lobivia występuje w 3 państwach Ameryki Południowej: Peru, Boliwia
i Argentyna na przestrzeni 2500km, od Limy w Peru do Mendozy w Argentynie.
Ostatnio odkryto Lobivia ferox również w Chile. Miejsce występowania to
wschodnie zbocza Andów. Są to rośliny górskie, Występują na wysokościach nawet
do 4500m n.p.m. (Lobivia maximiliana).Lobiwie to zwykle małe rośliny pojedyncze lub kępiasto rozgałęzione, starsze egzemplarze wydłużone, wysokości do 30cm, korzenie u niektórych gatunków rzepowate (L. famatimensis, L. haematantha, L. saltensis, L. pugionacantha) Charakterystyczne, podzielone na bruzdy, żebra. Choć nie zawsze. Piękne kwiaty, niestety pojedynczy kwiat nie jest otwarty dłużej niż 2 dni.
Opisano ponad 500 gatunków i odmian, zatem opisów jest więcej niż w rodzaju Mammillaria. Świadczy to o ogromnej różnorodności odmian i form kaktusów z tego rodzaju. Obecnie uznaje się ok. 34 gatunków oraz ok. 110 odmian.
Dziś podział pomiędzy typowe Echinopsis (z długim >150mm, białym, nocnym kwiatem) a Lobivia (kwiat czerwony lub żółty, krótki <140mm, kwitnący za dnia) poddawany jest ciągłym dyskusjom i wydaje się być mało przekonywujący. Stąd też obecna tendencja do likwidacji rodzaju Lobivia i włączenia w całości go do szeroko rozumianego rodzaju Echinopsis.